Op zondag 7 maart is de Arubaanse dichteres Olga Orman van ons heengegaan. Zij stierf, na jaren te hebben gevochten tegen de gevolgen van haar auto-immuun ziekte, omringd door haar geliefden en met achterlating van een kostbaar erfgoed, haar poëzie:
Een tweelingdracht
van dag en nacht en
tweezaam vormgegeven:
Dood en Leven
Olga had een gelukkige jeugd op Aruba waar zij aan de hand van haar vader de natuur leerde kennen en haar geboorteland voor altijd in haar hart sloot:
Ik weet nog steeds
hoe in de hete zon
we cactusvruchten plukten,
uur na uur
In 1970 vertrok ze naar Nederland waar zij in Reuver en Etten-Leur haar opleiding tot onderwijzeres voltooide. Daarna was Olga werkzaam in het onderwijs, eerst op Curaçao en vervolgens in Nederland in de meest multiculturele omgeving die men zich bedenken kan: de Amsterdamse Bijlmer.
Hoe langer hoe meer drong het tot haar door dat kinderen zich verstikt konden voelen op school vanwege het feit dat ze zich moesten uitdrukken in een taal, het Nederlands, die niet de hunne was.
Dat verklaart waarom zij zich haar leven lang heeft ingezet voor het opheffen van deze geestelijke taalblessure door het ontwikkelen van lesmateriaal dat geschikt was om de schoolkinderen meer zelfvertrouwen te geven.
In dit verband zou zij ook haar moedertaal, het Papiaments, blijvend gaan koesteren, niet in de laatste plaats hiertoe geïnspireerd door een van de eerste verdedigers van het gebruik van de moedertaal, de Curaçaose dichter Luis Daal.
Olga Orman schreef prachtige, toegankelijke poëzie waarin zij altijd spreekt van hart tot hart. Ook schreef zij artikelen voor onderwijsbladen, verhalen voor prentenboeken en gaf op veel podia voorstellingen in de vorm van voordrachten van verhalen en gedichten. Ook leidde zij jarenlang de dichtersgroep Simia Literario (Literair Zaad).
